Wyrodny syn Kościoła

źródło: Wikipedia

Jan Puzyna, herbu Oginiec, biskup diecezjalny krakowski w latach 1895–1911

źródło: NAC

„Wyzwolenie” Stanisława Wyspiańskiego w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, listopad 1931 r.

źródło: Wikipedia

Uroczyste obchody 500. rocznicy bitwy pod Grunwaldem. Kraków, lipiec 1910 r.

Jan Puzyna jako biskup Krakowa został czarnym charakterem epoki zarówno dla wiernych, 
jak i wrogów Kościoła katolickiego. Czy słusznie?

Krakowski salon miał go za obskuranckiego despotę, w dodatku z łatką narodowego zaprzańca. Świat – za marionetkę zacofanej Austrii, użytą do zatrzymania modernistycznego zwrotu w Kościele. Lwia część wizerunku kardynała pochodzi od osób, którym zaszedł za skórę, a naraził się niemal wszystkim po drodze.

Spóźnione powołanie

Dojrzewanie do stanu duchownego zabrało Janowi Puzynie pół życia. Z lwowskim dyplomem prawa i doktoratem Uniwersytetu Karola zrazu wybrał cywilną karierę, awansując w instytucjach skarbowych Galicji. Miał 34 lata, posadę komisarza Dyrekcji Skarbu, a nawet plany matrymonialne, gdy w 1876 r. rzucił wszystko z dnia na dzień. Podobno pod wpływem rekolekcji u jezuitów Puzyna wstąpił do seminarium w Przemyślu. Gruntownego wykształcenia miał nadto, studia więc ukończył w dwa lata, ale dał pretekst przytykom, że grzęźnie w teologicznych płyciznach.

Nie byłby to problem dla wikarego w Przeworsku, gdzie trafił na pierwszą posługę, lecz kościelna kariera Puzyny szybko nabrała rozpędu. Został kanonikiem w Przemyślu i prorektorem seminarium, zasiadł w sądzie biskupim i kierował restauracją tamtejszej katedry. Po ośmiu latach od przyjęcia święceń kapłańskich był już biskupem pomocniczym Lwowa, a ze względu na wiek i choroby abp. Morawskiego de facto rządził diecezją.

W Puzynie widziano następcę metropolity lwowskiego, lecz w 1894 r....